Blog wijkverpleegkundige Jenny: Verrast bel ik aan

Samen met mijn stagiaire ga ik op pad om een intake te doen. De cliënt is aangemeld door de huisarts. Die maakte zich zorgen. Meneer heeft sinds een paar dagen een hooglaagbed in de huiskamer. Is uitbehandeld. Tot de zomer was meneer volop in behandeling maar toen bleek dat de tumoren overal in zijn buik en botten zaten. Een sterk sociaal steunsysteem. En wij gaan kijken wat we te bieden hebben.

Verrast bel ik aan
We bellen aan en als de deur open gaat ben ik verrast. Ik blijk de echtgenote te kennen uit een vorige werksituatie. Even ben ik van mijn stuk. Dan zeg ik “Jeetje, wat raar om elkaar zo weer tegen te komen”. Dat beaamt ze. Ze had gehoord dat Jenny zou komen, maar ja er zijn meer beestjes die “Fikkie” heten. Ik doe de intake min of meer zoals ik dit altijd doe. En toch, het voelt anders. Hier zit iemand die ik ken. Iemand met wie ik een stukje verleden deel.

Ik merk dat het veel met mij doet
De dagen daarna probeer ik regelmatig zelf langs te gaan. En op de cruciale momenten lukt dit ook. We hebben diepgaande gesprekken. Ik kan haar begeleiden in een fase van afscheid nemen en op tijd de juiste dingen doen om het voor haar man zo goed mogelijk te laten verlopen. Ik merk dat het veel met me doet. Het komt zo dichtbij. En ik voel me zo machteloos.

De dag voor zijn overlijden wordt er ‘s middags gebeld. Of we de katheter willen verwijderen op verzoek van de huisarts. Mijn collega vraagt wat ik wil ( mijn tijd zit er eigenlijk op). Ik wil er zelf naar toe. Wil zelf nog even aanwezig zijn. Ik vertel dat ik een weekje vakantie heb en dat ik daarna nog een keer langs kom. We weten dat in mijn afwezigheid zijn overlijden zal zijn. De volgende ochtend geeft mijn collega door dat meneer overleden is. Met een zwaar gevoel maak ik een afspraak om langs te gaan na mijn vakantie. Ook dit hoort bij het werk en bij het leven.