Wijkverpleegkundige Carine: Met een brok in mijn keel
Enthousiast rijd ik deze woensdagochtend door het mooie en zonnige landschap van Putten. Deze ochtend heb ik cliënten in het dorp waar ik kan genieten van de gezellige drukte van de wekelijkse markt. Ook heb ik cliënten in het buitengebied waar ik geniet van de vrijheid en een weids uitzicht. Wat is het toch heerlijk in dit beroep dat ik lekker de vrijheid heb en niet opgesloten zit tussen vier muren en niet eens kan ervaren wat voor een weer het buiten is
Intensieve ochtend
Het is een intensieve ochtend aangezien er drie palliatief/ terminale cliënten op mij liggen te wachten. De zorg uitvoeren en regelen voor een cliënt in zijn of haar laatste stukje van het leven, vind ik de mooiste zorg. Soms hebben we de cliënten al een lange tijd in zorg maar een andere keer krijgen we de aanmelding vanuit het ziekenhuis dat er iemand naar huis komt om te sterven. In het laatste geval neem ik contact op met de familie en plannen we een intake gesprek. Samen met de cliënt en de familie neem ik de situatie door en vaak moet er al snel een hoog/laag bed, PO stoel, incontinentiemateriaal en dergelijke besteld worden. Alle mogelijkheden voor de zorg, bereikbaarheidsnummers en nog veel meer wordt er besproken.
Alleen nog comfort bieden
Bij aanvang van de zorg moet er veel besproken en geregeld worden en vaak doe ik de eerste dag het hoognodige en in de komende dagen bespreek en regel ik de rest. Zo ook bij de cliënt waar ik deze ochtend naar toe ga. Deze mevrouw is een echte vechter en in de afgelopen dagen heb ik haar en haar man geprobeerd duidelijk te maken dat de kans zeer groot is dat haar gezondheid de komende dagen heel hard achteruit kan gaan. Bij binnenkomst tref ik gelijk een echtgenoot aan die licht in paniek is. Hij heeft vanmorgen zijn vrouw niet meer de medicijnen kunnen geven omdat het mevrouw niet meer lukt om te drinken en ook nauwelijks meer aanspreekbaar is. Samen met echtgenoot verzorg ik mijn cliënt en bel ik de huisarts. Voorzichtig bereid ik deze zorgzame echtgenoot voor dat we nu overgaan op alleen nog maar comfort bieden en daarom een katheter nodig is en ook een morfinepomp aangezien mevrouw veel pijn heeft. Deze behandelingen heb ik al vaker besproken maar nu het de tijd ervoor is, beseft meneer dat het inderdaad nodig is en wordt het hem te veel. Met een brok in mijn keel probeer ik meneer bij te staan en zo eenvoudig mogelijk zijn vragen te beantwoorden. En diezelfde dag wordt alles geregeld.
Rots in de branding
De volgende morgen lees ik in de rapportage dat mevrouw al is gestorven en ga ik bij meneer langs om hem te condoleren en de zorg af te sluiten. En wat is het dan fijn en bemoedigend als meneer en overige familie ons allen hartelijk danken voor de goede zorgen omdat wij ‘de zusters van de thuiszorg’ de rots in de branding waren in deze moeilijke tijd. Ondanks de verdrietige situatie rijd ik later met een goed en tevreden gevoel maar ook met nieuwe energie naar mijn volgende cliënt, niet wetend wat mij daar te wachten staat.
Wijkverpleegkundige Carine
Deel dit artikel hieronder:
Enthousiast rijd ik deze woensdagochtend door het mooie en zonnige landschap van Putten. Deze ochtend heb ik cliënten in het dorp waar ik kan genieten van de gezellige drukte van de wekelijkse markt. Ook heb ik cliënten in het buitengebied waar ik geniet van de vrijheid en een weids uitzicht. Wat is het toch heerlijk in dit beroep dat ik lekker de vrijheid heb en niet opgesloten zit tussen vier muren en niet eens kan ervaren wat voor een weer het buiten is
Intensieve ochtend
Het is een intensieve ochtend aangezien er drie palliatief/ terminale cliënten op mij liggen te wachten. De zorg uitvoeren en regelen voor een cliënt in zijn of haar laatste stukje van het leven, vind ik de mooiste zorg. Soms hebben we de cliënten al een lange tijd in zorg maar een andere keer krijgen we de aanmelding vanuit het ziekenhuis dat er iemand naar huis komt om te sterven. In het laatste geval neem ik contact op met de familie en plannen we een intake gesprek. Samen met de cliënt en de familie neem ik de situatie door en vaak moet er al snel een hoog/laag bed, PO stoel, incontinentiemateriaal en dergelijke besteld worden. Alle mogelijkheden voor de zorg, bereikbaarheidsnummers en nog veel meer wordt er besproken.
Alleen nog comfort bieden
Bij aanvang van de zorg moet er veel besproken en geregeld worden en vaak doe ik de eerste dag het hoognodige en in de komende dagen bespreek en regel ik de rest. Zo ook bij de cliënt waar ik deze ochtend naar toe ga. Deze mevrouw is een echte vechter en in de afgelopen dagen heb ik haar en haar man geprobeerd duidelijk te maken dat de kans zeer groot is dat haar gezondheid de komende dagen heel hard achteruit kan gaan. Bij binnenkomst tref ik gelijk een echtgenoot aan die licht in paniek is. Hij heeft vanmorgen zijn vrouw niet meer de medicijnen kunnen geven omdat het mevrouw niet meer lukt om te drinken en ook nauwelijks meer aanspreekbaar is. Samen met echtgenoot verzorg ik mijn cliënt en bel ik de huisarts. Voorzichtig bereid ik deze zorgzame echtgenoot voor dat we nu overgaan op alleen nog maar comfort bieden en daarom een katheter nodig is en ook een morfinepomp aangezien mevrouw veel pijn heeft. Deze behandelingen heb ik al vaker besproken maar nu het de tijd ervoor is, beseft meneer dat het inderdaad nodig is en wordt het hem te veel. Met een brok in mijn keel probeer ik meneer bij te staan en zo eenvoudig mogelijk zijn vragen te beantwoorden. En diezelfde dag wordt alles geregeld.
Rots in de branding
De volgende morgen lees ik in de rapportage dat mevrouw al is gestorven en ga ik bij meneer langs om hem te condoleren en de zorg af te sluiten. En wat is het dan fijn en bemoedigend als meneer en overige familie ons allen hartelijk danken voor de goede zorgen omdat wij ‘de zusters van de thuiszorg’ de rots in de branding waren in deze moeilijke tijd. Ondanks de verdrietige situatie rijd ik later met een goed en tevreden gevoel maar ook met nieuwe energie naar mijn volgende cliënt, niet wetend wat mij daar te wachten staat.
Wijkverpleegkundige Carine
