Wijkverpleegkundige Jenny: Het is 7:15 uur en ik rij door een ontwakende wereld
Het is 7:15 uur en ik rij door een ontwakende wereld. Het vriest licht, de zon is rood, de rijp hangt aan de bomen. Als ik de bocht uit draai zie ik twee paarden, donkere silhouetten tegen een wit-grijze achtergrond. Ik stop de auto voor het hek en stap uit om met een druk op de knop mijn komst aan te kondigen. Als ik weer achter het stuur zit geven de hekken mij langzaam toegang. Het witte huis rechts is schilderachtig omgeven door bomen, links de paardenstallen waar op dit moment een vredige rust heerst.
Ik ben vroeg, maar de volgende cliënt kan niet wachten dus heb ik de tijd ruim ingepland. Ik kan uitlopen en dus voldoende aandacht geven aan meneer B.
Regelmatig zegt hij iets waar ik hartelijk om moet lachen
Geduldig wacht ik bij de achterdeur tot deze geopend is. Meneer B, gekleed in hemd, onderbroek en sokken, nood me binnen. Kat Moortje rent bij me langs, inmiddels aan me gewend, maar nog altijd een beetje schichtig. Hond Astor ligt bij de muur in de keuken en tilt zijn kop op om zijn aai over de kop te ontvangen. Meneer B en ik hebben een routine ontwikkeld waar we ons beiden prettig bij voelen. Ik vraag hem een aantal dingen vast te gaan doen terwijl ik de waterkoker aanzet, het brood uit de vriezer haal en zijn medicijnen pak. Meneer is beginnend dementerend en heeft Parkinson. Het is een intelligente man met een goed gevoel voor humor. Regelmatig zegt hij iets waar ik hartelijk om moet lachen en waardoor de dag prettig begint.
En als het niet lukt ben ik er in twee stappen.
Ik voer de technische handelingen uit om de medicatiepomp aan te sluiten, de sondes door te spuiten en de huidpoort te verzorgen, waarbij ik hem betrek en de onderdelen die hij zelf nog beheerst zelf laat uitvoeren. Tussendoor loop ik even naar de keuken, ik hoor aan de geluidjes (piepjes) meestal wel of het goed gaat. En als het niet lukt ben ik er in twee stappen. Aankleden lukt de ene keer wel zelfstandig en de andere keer niet. Ik ben gespitst op kleine signalen, niet te snel ingrijpen maar ook niet te lang laten doormodderen. Vandaag lukt het hem allemaal. Wat fijn toch werken in de wijk.
"Volgens mij is alles gedaan en bent u klaar om de dag te starten" zeg ik. "Zo lekker even wandelen met de hond? " meneer beaamt dit en wenst me een goede dag. En dat wens ik hem ook van harte. Wat is het fijn om ervoor te kunnen zorgen dat meneer weer een dag goed gestart is. Ik rapporteer en trek mijn jas aan. Tot volgende keer. En dan rij ik weer door dat prachtige landschap, op naar de volgende cliënt.
Deel dit artikel hieronder:
Het is 7:15 uur en ik rij door een ontwakende wereld. Het vriest licht, de zon is rood, de rijp hangt aan de bomen. Als ik de bocht uit draai zie ik twee paarden, donkere silhouetten tegen een wit-grijze achtergrond. Ik stop de auto voor het hek en stap uit om met een druk op de knop mijn komst aan te kondigen. Als ik weer achter het stuur zit geven de hekken mij langzaam toegang. Het witte huis rechts is schilderachtig omgeven door bomen, links de paardenstallen waar op dit moment een vredige rust heerst.
Ik ben vroeg, maar de volgende cliënt kan niet wachten dus heb ik de tijd ruim ingepland. Ik kan uitlopen en dus voldoende aandacht geven aan meneer B.
Regelmatig zegt hij iets waar ik hartelijk om moet lachen
Geduldig wacht ik bij de achterdeur tot deze geopend is. Meneer B, gekleed in hemd, onderbroek en sokken, nood me binnen. Kat Moortje rent bij me langs, inmiddels aan me gewend, maar nog altijd een beetje schichtig. Hond Astor ligt bij de muur in de keuken en tilt zijn kop op om zijn aai over de kop te ontvangen. Meneer B en ik hebben een routine ontwikkeld waar we ons beiden prettig bij voelen. Ik vraag hem een aantal dingen vast te gaan doen terwijl ik de waterkoker aanzet, het brood uit de vriezer haal en zijn medicijnen pak. Meneer is beginnend dementerend en heeft Parkinson. Het is een intelligente man met een goed gevoel voor humor. Regelmatig zegt hij iets waar ik hartelijk om moet lachen en waardoor de dag prettig begint.
En als het niet lukt ben ik er in twee stappen.
Ik voer de technische handelingen uit om de medicatiepomp aan te sluiten, de sondes door te spuiten en de huidpoort te verzorgen, waarbij ik hem betrek en de onderdelen die hij zelf nog beheerst zelf laat uitvoeren. Tussendoor loop ik even naar de keuken, ik hoor aan de geluidjes (piepjes) meestal wel of het goed gaat. En als het niet lukt ben ik er in twee stappen. Aankleden lukt de ene keer wel zelfstandig en de andere keer niet. Ik ben gespitst op kleine signalen, niet te snel ingrijpen maar ook niet te lang laten doormodderen. Vandaag lukt het hem allemaal. Wat fijn toch werken in de wijk.
"Volgens mij is alles gedaan en bent u klaar om de dag te starten" zeg ik. "Zo lekker even wandelen met de hond? " meneer beaamt dit en wenst me een goede dag. En dat wens ik hem ook van harte. Wat is het fijn om ervoor te kunnen zorgen dat meneer weer een dag goed gestart is. Ik rapporteer en trek mijn jas aan. Tot volgende keer. En dan rij ik weer door dat prachtige landschap, op naar de volgende cliënt.
