Blog wijkverpleegkundige Dienke: zo wil ik ook achter de geraniums
Na een rit in de auto van ruim 20 minuten kom ik aan op plaats van bestemming. Ik weet dat voor veel mensen de Veluwe geldt als vakantie bestemming en nu voel ik dat ook.
Achter een groot houten hek zie ik een lage rode blokhut staan. Ik loop door nat gras en het ochtendzonnetje schijnt me in het gezicht. ‘Wauw het zou iedere ochtend je uitzicht zijn,’ denk ik terwijl ik uitkijk over een weide met aan de horizon een bos. De zon veranderd het groene gras in goud en de drukke insecten lijken wel vuurvliegjes. De vogels kwetteren vanuit de struiken en de wind ritselt door de bomen.
Krakende deur
Ondertussen hoor ik dat ik ben gespot, er gaat een krakende deur open. ‘Was u er al, zuster?’ klinkt een enigszins haperende stem vanuit de deuropening. ‘Ik geloof dat ik nog even hier blijf staan’ is mijn lachende antwoord. Toch loop ik maar richting de deur, want de rest van mijn route wacht ook op mij.
Keukentafel
Na de zorg zitten we nog even aan de keukentafel. Mevrouw verteld me hoe haar weekend is geweest. Hier neem ik altijd even de tijd voor, want tijdens de zorg kan mw mij niets vertellen. Door een CVA 4jaar geleden is haar concentratie minder, dus 2 dingen tegelijk lukt niet. Ook haar spraak is een stuk langzamer en mw heeft afasie (woordvindstoornissen). Omdat mw zover van de bewoonde wereld woont, was dit een zorg voor haar netwerk. Want alles verliep telefonisch van het doorgeven van de boodschappen tot vertellen hoe het is. Maar door intensieve logopedie kan mw zich ook telefonisch weer goed redden. Samen nemen we de week door en zetten we een zorgafspraak om in verband met een bezoek aan de oogarts.
Achter de geraniums
Mevrouw laat mij uit en ik loop langs de veranda. Mijn oog valt op de geraniums in de plantenbak, daarachter het prachtige uitzicht van de heenweg. En door mijn hoofd gaat ‘zo wil ik ook wel achter de geraniums’.
Dienke Voortman-Dekker
Wijkverpleegkundige Putten
Deel dit artikel hieronder:
Na een rit in de auto van ruim 20 minuten kom ik aan op plaats van bestemming. Ik weet dat voor veel mensen de Veluwe geldt als vakantie bestemming en nu voel ik dat ook.
Achter een groot houten hek zie ik een lage rode blokhut staan. Ik loop door nat gras en het ochtendzonnetje schijnt me in het gezicht. ‘Wauw het zou iedere ochtend je uitzicht zijn,’ denk ik terwijl ik uitkijk over een weide met aan de horizon een bos. De zon veranderd het groene gras in goud en de drukke insecten lijken wel vuurvliegjes. De vogels kwetteren vanuit de struiken en de wind ritselt door de bomen.
Krakende deur
Ondertussen hoor ik dat ik ben gespot, er gaat een krakende deur open. ‘Was u er al, zuster?’ klinkt een enigszins haperende stem vanuit de deuropening. ‘Ik geloof dat ik nog even hier blijf staan’ is mijn lachende antwoord. Toch loop ik maar richting de deur, want de rest van mijn route wacht ook op mij.
Keukentafel
Na de zorg zitten we nog even aan de keukentafel. Mevrouw verteld me hoe haar weekend is geweest. Hier neem ik altijd even de tijd voor, want tijdens de zorg kan mw mij niets vertellen. Door een CVA 4jaar geleden is haar concentratie minder, dus 2 dingen tegelijk lukt niet. Ook haar spraak is een stuk langzamer en mw heeft afasie (woordvindstoornissen). Omdat mw zover van de bewoonde wereld woont, was dit een zorg voor haar netwerk. Want alles verliep telefonisch van het doorgeven van de boodschappen tot vertellen hoe het is. Maar door intensieve logopedie kan mw zich ook telefonisch weer goed redden. Samen nemen we de week door en zetten we een zorgafspraak om in verband met een bezoek aan de oogarts.
Achter de geraniums
Mevrouw laat mij uit en ik loop langs de veranda. Mijn oog valt op de geraniums in de plantenbak, daarachter het prachtige uitzicht van de heenweg. En door mijn hoofd gaat ‘zo wil ik ook wel achter de geraniums’.
Dienke Voortman-Dekker
Wijkverpleegkundige Putten
