De toegevoegde waarde van een hospice binnen de zorg
Als je niet meer beter wordt
Deze keer schrijf ik mijn blog als naaste van een bewoner in het hospice. Na de feestdagen werd bij mijn broer uitgezaaide blaaskanker geconstateerd met een agressief verloop. Het plotselinge ontstaan van deze ziekte met een fatale prognose haalde de bodem onder ons bestaan weg. Vanuit het niets moesten wij ons voegen naar zijn naderende einde. Na een aantal weken ziekenhuisverblijf is mijn broer een aantal weken geleden naar het hospice verhuisd en is daar inmiddels overleden.
Ontstaan van hospices in Nederland
Het eerste hospice werd in Nederland opgericht door Pieter Sluis, een bevlogen huisarts. In 1988 werd het eerste hospice opgericht in Nieuwkoop. Voor die tijd overleden ongeneeslijk zieke patiënten in een kil ziekenhuisbed of anders thuis met niet de meest optimale vorm van emotionele verzorging. In de jaren 80 was het gedachtegoed van de Zwitsers-Amerikaans psychiater Elisabeth Kubler-Ross baanbrekend in de palliatieve verzorging en rouw. Kubler-Ross omschreef vijf fasen die iemand in rouw doormaakt: ontkenning, protest, marchanderen, verdriet en uiteindelijk aanvaarding. Het aanvaarden van een naderend einde biedt de mogelijkheid om de zin van het leven te doorgronden en het slotakkoord te aanvaarden.
Wat maakt het verblijf in een hospice zo waardevol?
Als naar huis gaan na de aankondiging van een fatale diagnose niet mogelijk is, bijvoorbeeld omdat o.a. iemand alleenstaand is of omdat je huis niet de mogelijkheden biedt, is een hospice een waardevol alternatief. In een huiselijke omgeving, met ruimte voor je privacy, krijg je met de juiste medische en emotionele ondersteuning ruimte om als stervende afscheid te nemen van het leven. Een afscheid van je naasten. Stukje bij beetje laat je je naasten los. Niet in één bezoekje, maar elke keer een gedeelte. Daarnaast nemen je naasten afscheid van jou, de stervende. Met horten en stoten, met tranen, protest, met hopelijk uiteindelijk de mogelijkheid van aanvaarding afscheid van elkaar te kunnen nemen.
De rol van verpleegkundige in het hospice
De verpleegkundigen zijn goed toegerust voor hun taak. Ze zijn niet alleen BIG geregistreerd verpleegkundige, maar zijn daarnaast geschoold in het palliatieve werk wat ze doen. Vakkundigheid, rust en snel kunnen schakelen, maken dat iedereen zich gehoord kan voelen. Niet alleen met de tijdelijke bewoner moeten ze vaak binnen een kort tijdsbestek mee kunnen bewegen, ook met hun naasten. Dat vraagt een groot aanpassingsvermogen van alle betrokkenen. Emoties kunnen reden zijn, dat mensen geprikkeld reageren door ogenschijnlijke onbelangrijke zaken en ook dat moet je op de juiste wijze kunnen hanteren. Iemand bijstaan met zijn naderend overlijden, vraagt een groot inlevingsvermogen, empathie, kunnen luisteren en op het juiste moment een vraag kunnen stellen die uitnodigt tot het kunnen vormen van gedachten om zo weer een stukje dichterbij de afsluiting van zijn leven te kunnen komen.
Dit alles met empathie maar met dat stukje afstand, zodat de professionaliteit gewaarborgd is.
De uitdaging voor de verpleegkundige
Je moet de gave bezitten om tijd te hebben bij een vaak drukke en snel wisselende bewonersbezetting. De dood kent geen agenda en trekt soms venijnig aan de touwtjes van de dagindeling.
Het continu bijscholen op het gebied van stervensbegeleiding met de diverse culturele achtergronden en palliatieve sedatie biedt de mogelijkheid om een gedegen professional te zijn en te blijven. Binnen een hospice is er voor de verpleegkundige een breed takenpakket en de ruimte voor persoonlijke groei.
Is een hospice van toegevoegde waarde?
Deze vraag heb ik mijn broer in de afgelopen periode gesteld. Met een kort en bondig “ja, natuurlijk” was daarmee de vraag (op zijn broers) beantwoord. Hij voegde er even later aan toe dat hij er niet aan had mogen denken dat hij thuis was geweest tijdens deze moeilijke, laatste periode. De vakkundige en vooral liefdevolle verzorging, de huiselijke omgeving en de mogelijkheid voor zijn bezoekers om er te kunnen zijn, was voor hem de reden om tot dit antwoord te komen. De rustmomenten op een dag, bieden hem de ruimte om zijn gedachten te kunnen laten gaan zoals ze gaan en uiteindelijk ze te kunnen bundelen om zo het leven los te kunnen gaan laten.
Als familie en naasten kunnen wij zijn mening alleen maar omarmen. De wetenschap dat hij in liefdevolle en kundige handen is, is voor ons een enorme geruststelling. Niet alleen wij, maar ook zij staan hem bij en dat geeft een warm en geborgen gevoel. Het hospice heeft daarmee zijn niet weg te denken belangrijke positie in Nederland dubbel en dwars verdiend. Verpleegkundigen spelen daarin in een belangrijke rol.
Hella Konings, Verpleegkundige en Gastblogger bij Akkolade.
Deel dit artikel hieronder:
Als je niet meer beter wordt
Deze keer schrijf ik mijn blog als naaste van een bewoner in het hospice. Na de feestdagen werd bij mijn broer uitgezaaide blaaskanker geconstateerd met een agressief verloop. Het plotselinge ontstaan van deze ziekte met een fatale prognose haalde de bodem onder ons bestaan weg. Vanuit het niets moesten wij ons voegen naar zijn naderende einde. Na een aantal weken ziekenhuisverblijf is mijn broer een aantal weken geleden naar het hospice verhuisd en is daar inmiddels overleden.
Ontstaan van hospices in Nederland
Het eerste hospice werd in Nederland opgericht door Pieter Sluis, een bevlogen huisarts. In 1988 werd het eerste hospice opgericht in Nieuwkoop. Voor die tijd overleden ongeneeslijk zieke patiënten in een kil ziekenhuisbed of anders thuis met niet de meest optimale vorm van emotionele verzorging. In de jaren 80 was het gedachtegoed van de Zwitsers-Amerikaans psychiater Elisabeth Kubler-Ross baanbrekend in de palliatieve verzorging en rouw. Kubler-Ross omschreef vijf fasen die iemand in rouw doormaakt: ontkenning, protest, marchanderen, verdriet en uiteindelijk aanvaarding. Het aanvaarden van een naderend einde biedt de mogelijkheid om de zin van het leven te doorgronden en het slotakkoord te aanvaarden.
Wat maakt het verblijf in een hospice zo waardevol?
Als naar huis gaan na de aankondiging van een fatale diagnose niet mogelijk is, bijvoorbeeld omdat o.a. iemand alleenstaand is of omdat je huis niet de mogelijkheden biedt, is een hospice een waardevol alternatief. In een huiselijke omgeving, met ruimte voor je privacy, krijg je met de juiste medische en emotionele ondersteuning ruimte om als stervende afscheid te nemen van het leven. Een afscheid van je naasten. Stukje bij beetje laat je je naasten los. Niet in één bezoekje, maar elke keer een gedeelte. Daarnaast nemen je naasten afscheid van jou, de stervende. Met horten en stoten, met tranen, protest, met hopelijk uiteindelijk de mogelijkheid van aanvaarding afscheid van elkaar te kunnen nemen.
De rol van verpleegkundige in het hospice
De verpleegkundigen zijn goed toegerust voor hun taak. Ze zijn niet alleen BIG geregistreerd verpleegkundige, maar zijn daarnaast geschoold in het palliatieve werk wat ze doen. Vakkundigheid, rust en snel kunnen schakelen, maken dat iedereen zich gehoord kan voelen. Niet alleen met de tijdelijke bewoner moeten ze vaak binnen een kort tijdsbestek mee kunnen bewegen, ook met hun naasten. Dat vraagt een groot aanpassingsvermogen van alle betrokkenen. Emoties kunnen reden zijn, dat mensen geprikkeld reageren door ogenschijnlijke onbelangrijke zaken en ook dat moet je op de juiste wijze kunnen hanteren. Iemand bijstaan met zijn naderend overlijden, vraagt een groot inlevingsvermogen, empathie, kunnen luisteren en op het juiste moment een vraag kunnen stellen die uitnodigt tot het kunnen vormen van gedachten om zo weer een stukje dichterbij de afsluiting van zijn leven te kunnen komen.
Dit alles met empathie maar met dat stukje afstand, zodat de professionaliteit gewaarborgd is.
De uitdaging voor de verpleegkundige
Je moet de gave bezitten om tijd te hebben bij een vaak drukke en snel wisselende bewonersbezetting. De dood kent geen agenda en trekt soms venijnig aan de touwtjes van de dagindeling.
Het continu bijscholen op het gebied van stervensbegeleiding met de diverse culturele achtergronden en palliatieve sedatie biedt de mogelijkheid om een gedegen professional te zijn en te blijven. Binnen een hospice is er voor de verpleegkundige een breed takenpakket en de ruimte voor persoonlijke groei.
Is een hospice van toegevoegde waarde?
Deze vraag heb ik mijn broer in de afgelopen periode gesteld. Met een kort en bondig “ja, natuurlijk” was daarmee de vraag (op zijn broers) beantwoord. Hij voegde er even later aan toe dat hij er niet aan had mogen denken dat hij thuis was geweest tijdens deze moeilijke, laatste periode. De vakkundige en vooral liefdevolle verzorging, de huiselijke omgeving en de mogelijkheid voor zijn bezoekers om er te kunnen zijn, was voor hem de reden om tot dit antwoord te komen. De rustmomenten op een dag, bieden hem de ruimte om zijn gedachten te kunnen laten gaan zoals ze gaan en uiteindelijk ze te kunnen bundelen om zo het leven los te kunnen gaan laten.
Als familie en naasten kunnen wij zijn mening alleen maar omarmen. De wetenschap dat hij in liefdevolle en kundige handen is, is voor ons een enorme geruststelling. Niet alleen wij, maar ook zij staan hem bij en dat geeft een warm en geborgen gevoel. Het hospice heeft daarmee zijn niet weg te denken belangrijke positie in Nederland dubbel en dwars verdiend. Verpleegkundigen spelen daarin in een belangrijke rol.
Hella Konings, Verpleegkundige en Gastblogger bij Akkolade.
