Geschreven door:
blog5 small
Terug Terug naar magazine

De vooruitgang begint bij een positieve instelling

Even voorstellen. Mijn naam is Hella Könings en ik ben verpleegkundige én blogger bij Akkolade. Vanaf vandaag kun je regelmatig een blog lezen op de Akkolade magazine van mijn werk in de ouderenzorg. Ik ben als verpleegkundige werkzaam binnen verschillende locaties in het gooi.  

De verandering
Er is veel veranderd in de ouderenzorg aan bed sinds 2000. Een van de eerste werkplekken na mijn terugkeer in de zorg dit jaar was een woongroep met mensen die aan dementie lijden. Een ziekzijn wat in het verleden veelal werd ondergaan in een verpleeghuis met als leefruimte de afstand tussen het bed op de 6-persoonskamer en de huiskamer. Als er al tijd was, werd er een gang naar het toilet gemaakt. Een ruimte waar veel vraag naar was, aangezien incontinentiemateriaal nog niet gebruikelijk was. Daarnaast was er één afdelingsbadkamer waar je als patiënt een keer per week kwam als je geluk had. De enige dagelijks terugkerende activiteit die bewoners in het verleden hadden, was proberen te ontsnappen uit een onrustband al dan niet met de daaraan vastzittende stoel op hun rug meeslepend. Voor de eeuwwisseling waren er wel activiteiten, maar beperkter.

Ruimte om te mogen zijn wie je bent
In februari jaar ging ik invallen op een afdeling voor kleinschalig wonen. Een afdeling opgesplitst in drie huiskamers met daarachter voor iedereen een slaapkamer. Verzorgenden werken in eigen kleding om daarmee de huiselijkheid voor de bewoners te benadrukken. De collega’s zijn van alle leeftijden en allemaal zeer betrokken met de bewoners. De bewoners krijgen de ruimte om te zijn zoals ze zijn. Dementie haalt niet altijd de fijnste kant van een mens naar boven. Wisselende stemmingen, verdriet en boosheid kunnen domineren in het gedrag. Het vraagt veel kennis van de ziekte zelf, maar ook kennis van de achtergrond van de bewoners om daar goed mee om te gaan. Waarom reageert iemand zoals hij/zij reageert? Er wordt op professionele wijze meegedacht over wat de bewoners nodig zouden kunnen hebben.

De dagelijkse gang van zaken
Er is regelmatig contact met familie als deze dat willen. Er is ruim aandacht om de dag zo comfortabel mogelijk te maken. Niet alleen overdag maar ook In de avonddienst wordt er tijd gemaakt voor koffie met een koekje na de maaltijd. ’s Avonds om 21 uur kan er zomaar een advocaatje met slagroom op tafel verschijnen. Er wordt gestoeid met het vaak minimale budget om vernieuwing in het meubilair aan te brengen en muren te schilderen. Allemaal om het huiselijker te maken. Daarnaast zijn er allerlei activiteiten zoals paardrijden, bloemschikken, zingen en gewoon genieten op een van de vele terrassen. Er is een ontspanningsruimte om zowel lichamelijk als geestelijk tot rust te komen. Er zijn met name over de ouderenzorg veel klachten. Op de locaties van de instelling waar ik ben geweest heb ik het niet zo beleefd. Ik heb mij het afgelopen jaar meerdere malen afgevraagd waar dat verschil in beleving nou in zit. Ik zie mooie ontwikkelingen. Ik zie bewoners die de ruimte hebben om te gaan en te staan binnen de ruimte van de instelling waar ze willen. Bewoners die zo vaak als mogelijk gedoucht worden. Verzorgenden die met elkaar het allerbeste willen doen voor de bewoners. Alles uitgewerkt volgens de wettelijke richtlijnen en vastgelegd in een persoonlijk zorgleefplan.

De achterban en als deze er dan niet is?
Dementie staat (terecht) enorm in de belangstelling. Het is een verschrikkelijke ziekte voor de bewoner zelf, maar ook voor de naasten daarvan. Niet iedereen heeft naasten of iemand heeft ze wel, maar die haken tijdens dit slopende proces af. Moeizame familiebanden in het verleden kunnen eveneens reden zijn dat contact lang voor het overlijden al verbroken wordt. De medebewoners worden dan je huisgenoten en de verzorgenden zijn de mensen die voor je zorgen. Niet alleen je lichamelijk welzijn wordt bewaakt, maar wat ik in de praktijk heb gezien er ontstaat een persoonlijke band. Niet met een toevallig aardige zuster of broeder, maar het hele team staat als een zorgzame groep om de bewoner heen.

De bewoner als centraal punt van de verzorging
De grootste positieve verandering in vergelijking met het zo bejubelde verleden zit hem niet in alle technieken die er tegenwoordig zijn om de bewoner te verzorgen en niet in alle medische hoogstandjes om mensen fysiek zo gezond mogelijk te houden. De echte omslag zit hem in het cliënt gericht denken. Niet meer rennen zodat het verplegend personeel om 10 uur de bewoners en de bedden aan kant heeft, maar kijken wat de behoefte van de bewoner op die dag is. Wil iemand uitslapen? Geen probleem, er zijn altijd genoeg mensen die wel vroeg willen opstaan. Wil een bewoner een wandeling door de tuin met je maken? Vooral doen. Zeker worden de bewoners gestimuleerd tot activiteit. Beweging maakt dat iemand gezonder blijft en zich daardoor ook vaak beter voelt. Het is alleen wel gericht op het welzijn van de bewoner.

Enthousiasme als aanjager
Dit alles heeft gemaakt dat ik heel erg enthousiast ben over wat er nu gaande is in de zorg. Er zijn veel mogelijkheden, maar deze moeten wel door een team gedragen worden. Met een team wat elkaar weet te vinden, zijn er inspirerende dingen te bereiken. Als je zelf gelooft in hetgeen je doet, je passie uit weet te dragen, zal dit overslaan naar je collega en al helemaal naar de bewoner. Met name de bewoner die dementie heeft, zal op jouw gedrag reageren. Zo ontstaat er een wisselwerking waar je alleen maar heel erg blij van wordt. Vanzelf gaat het allemaal niet en er zijn genoeg valkuilen, maar ik zie genoeg wat wel kan. Helemaal gratis.

Hella Könings
Verpleegkundige en blogger bij Akkolade

blog5 small

Deel dit artikel hieronder:

Even voorstellen. Mijn naam is Hella Könings en ik ben verpleegkundige én blogger bij Akkolade. Vanaf vandaag kun je regelmatig een blog lezen op de Akkolade magazine van mijn werk in de ouderenzorg. Ik ben als verpleegkundige werkzaam binnen verschillende locaties in het gooi.  

De verandering
Er is veel veranderd in de ouderenzorg aan bed sinds 2000. Een van de eerste werkplekken na mijn terugkeer in de zorg dit jaar was een woongroep met mensen die aan dementie lijden. Een ziekzijn wat in het verleden veelal werd ondergaan in een verpleeghuis met als leefruimte de afstand tussen het bed op de 6-persoonskamer en de huiskamer. Als er al tijd was, werd er een gang naar het toilet gemaakt. Een ruimte waar veel vraag naar was, aangezien incontinentiemateriaal nog niet gebruikelijk was. Daarnaast was er één afdelingsbadkamer waar je als patiënt een keer per week kwam als je geluk had. De enige dagelijks terugkerende activiteit die bewoners in het verleden hadden, was proberen te ontsnappen uit een onrustband al dan niet met de daaraan vastzittende stoel op hun rug meeslepend. Voor de eeuwwisseling waren er wel activiteiten, maar beperkter.

Ruimte om te mogen zijn wie je bent
In februari jaar ging ik invallen op een afdeling voor kleinschalig wonen. Een afdeling opgesplitst in drie huiskamers met daarachter voor iedereen een slaapkamer. Verzorgenden werken in eigen kleding om daarmee de huiselijkheid voor de bewoners te benadrukken. De collega’s zijn van alle leeftijden en allemaal zeer betrokken met de bewoners. De bewoners krijgen de ruimte om te zijn zoals ze zijn. Dementie haalt niet altijd de fijnste kant van een mens naar boven. Wisselende stemmingen, verdriet en boosheid kunnen domineren in het gedrag. Het vraagt veel kennis van de ziekte zelf, maar ook kennis van de achtergrond van de bewoners om daar goed mee om te gaan. Waarom reageert iemand zoals hij/zij reageert? Er wordt op professionele wijze meegedacht over wat de bewoners nodig zouden kunnen hebben.

De dagelijkse gang van zaken
Er is regelmatig contact met familie als deze dat willen. Er is ruim aandacht om de dag zo comfortabel mogelijk te maken. Niet alleen overdag maar ook In de avonddienst wordt er tijd gemaakt voor koffie met een koekje na de maaltijd. ’s Avonds om 21 uur kan er zomaar een advocaatje met slagroom op tafel verschijnen. Er wordt gestoeid met het vaak minimale budget om vernieuwing in het meubilair aan te brengen en muren te schilderen. Allemaal om het huiselijker te maken. Daarnaast zijn er allerlei activiteiten zoals paardrijden, bloemschikken, zingen en gewoon genieten op een van de vele terrassen. Er is een ontspanningsruimte om zowel lichamelijk als geestelijk tot rust te komen. Er zijn met name over de ouderenzorg veel klachten. Op de locaties van de instelling waar ik ben geweest heb ik het niet zo beleefd. Ik heb mij het afgelopen jaar meerdere malen afgevraagd waar dat verschil in beleving nou in zit. Ik zie mooie ontwikkelingen. Ik zie bewoners die de ruimte hebben om te gaan en te staan binnen de ruimte van de instelling waar ze willen. Bewoners die zo vaak als mogelijk gedoucht worden. Verzorgenden die met elkaar het allerbeste willen doen voor de bewoners. Alles uitgewerkt volgens de wettelijke richtlijnen en vastgelegd in een persoonlijk zorgleefplan.

De achterban en als deze er dan niet is?
Dementie staat (terecht) enorm in de belangstelling. Het is een verschrikkelijke ziekte voor de bewoner zelf, maar ook voor de naasten daarvan. Niet iedereen heeft naasten of iemand heeft ze wel, maar die haken tijdens dit slopende proces af. Moeizame familiebanden in het verleden kunnen eveneens reden zijn dat contact lang voor het overlijden al verbroken wordt. De medebewoners worden dan je huisgenoten en de verzorgenden zijn de mensen die voor je zorgen. Niet alleen je lichamelijk welzijn wordt bewaakt, maar wat ik in de praktijk heb gezien er ontstaat een persoonlijke band. Niet met een toevallig aardige zuster of broeder, maar het hele team staat als een zorgzame groep om de bewoner heen.

De bewoner als centraal punt van de verzorging
De grootste positieve verandering in vergelijking met het zo bejubelde verleden zit hem niet in alle technieken die er tegenwoordig zijn om de bewoner te verzorgen en niet in alle medische hoogstandjes om mensen fysiek zo gezond mogelijk te houden. De echte omslag zit hem in het cliënt gericht denken. Niet meer rennen zodat het verplegend personeel om 10 uur de bewoners en de bedden aan kant heeft, maar kijken wat de behoefte van de bewoner op die dag is. Wil iemand uitslapen? Geen probleem, er zijn altijd genoeg mensen die wel vroeg willen opstaan. Wil een bewoner een wandeling door de tuin met je maken? Vooral doen. Zeker worden de bewoners gestimuleerd tot activiteit. Beweging maakt dat iemand gezonder blijft en zich daardoor ook vaak beter voelt. Het is alleen wel gericht op het welzijn van de bewoner.

Enthousiasme als aanjager
Dit alles heeft gemaakt dat ik heel erg enthousiast ben over wat er nu gaande is in de zorg. Er zijn veel mogelijkheden, maar deze moeten wel door een team gedragen worden. Met een team wat elkaar weet te vinden, zijn er inspirerende dingen te bereiken. Als je zelf gelooft in hetgeen je doet, je passie uit weet te dragen, zal dit overslaan naar je collega en al helemaal naar de bewoner. Met name de bewoner die dementie heeft, zal op jouw gedrag reageren. Zo ontstaat er een wisselwerking waar je alleen maar heel erg blij van wordt. Vanzelf gaat het allemaal niet en er zijn genoeg valkuilen, maar ik zie genoeg wat wel kan. Helemaal gratis.

Hella Könings
Verpleegkundige en blogger bij Akkolade

Ons laatste
nieuws

Bekijk alles
Slider Dots