Wijkteam Veluwe: Omgaan met onvoorziene situaties en creatief zijn
Omgaan met onvoorziene situaties en creatief zijn. Je kunt er niet omheen als je in de thuiszorg werkt.
De dag kan volledig anders lopen dan je bedacht had. Een zieke medewerker, cliënten worden opgenomen of er wordt een terminale cliënt aangemeld. Instanties, bezorgde kinderen of een collega verderop in de wijk met een probleem die bellen op het moment dat je een cliënt aan het douchen bent. In je hoofd ben je als wijkverpleegkundige continue prioriteiten aan het stellen. Fantastisch is dat sterke gevoel wanneer je weet dat er even niets belangrijker is dan de zorg voor die zieke cliënt of de cliënt in nood. Dan wacht de rest maar!
Er zijn mensen met personen alarmering.
Deze mensen zijn niet altijd in zorg, maar wanneer ze op de rode knop aan hun halsketting drukken komen wij hulp bieden. Deze ochtend wordt ik gebeld. Er is een alarmering binnengekomen van een mevrouw die ik niet ken. Vermoeden is dat mevrouw gevallen is. Op zo’n moment is er geen keus; zorgen dat je zo snel mogelijk op het genoemde adres kunt komen. Als ik mijn auto parkeer hoor ik aan de achterkant van het huis iemand om hulp roepen. Ik doe een stap sneller, niet wetende wat ik achter de schuttingdeur aan zal treffen. Als ik het tuintje binnenstap zie ik een oude dame op de drempel bij de achterdeur zitten. Om haar heen een chaos van aardappelschillen, pantoffels en kattengrind. Allereerst wat snelle vragen; wat is er gebeurd, duizelig, misselijk, diabeet, onwel geweest, pijn bij het bewegen?
Mevrouw vind mijn vragen maar onnodig en heeft maar één doel; snel van die koude vloer omhoog.
Ik merk dat mevrouw helder reageert, en krijg inderdaad de indruk dat ze gewoon ongelukkig heeft misgestapt. Ik vraag of ze een rollator heeft en mag, in het voor mij onbekende huis, opzoek naar een vest en de rollator. Na wat nadenk werk en overleg coach en help ik mevrouw weer overeind. Ik ben blij als ze veilig op de stoel aan tafel zit.
Rustig ga ik tegenover haar zitten, we kijken elkaar even aan en beginnen dan te lachen. De situatie was komisch om te zien en de schade valt gelukkig mee. Ook stel ik me nog voor, hier waren we nog niet aan toegekomen. Mevrouw is diabeet dus ik laat haar bloedsuiker prikken terwijl ik de keuken een beetje opruim. Ik vraag na of ze zo gaat eten en of er iemand is die ze even kan bellen. Als mevrouw een beetje bijgekomen is krijg ik een vriendelijke handdruk en een mooi dankwoord. Lachend verlaat ik het huis. Dat was me weer een bijzondere ontmoeting.
Wijkverpleegkundigen Nienke en Jenny
Deel dit artikel hieronder:
Omgaan met onvoorziene situaties en creatief zijn. Je kunt er niet omheen als je in de thuiszorg werkt.
De dag kan volledig anders lopen dan je bedacht had. Een zieke medewerker, cliënten worden opgenomen of er wordt een terminale cliënt aangemeld. Instanties, bezorgde kinderen of een collega verderop in de wijk met een probleem die bellen op het moment dat je een cliënt aan het douchen bent. In je hoofd ben je als wijkverpleegkundige continue prioriteiten aan het stellen. Fantastisch is dat sterke gevoel wanneer je weet dat er even niets belangrijker is dan de zorg voor die zieke cliënt of de cliënt in nood. Dan wacht de rest maar!
Er zijn mensen met personen alarmering.
Deze mensen zijn niet altijd in zorg, maar wanneer ze op de rode knop aan hun halsketting drukken komen wij hulp bieden. Deze ochtend wordt ik gebeld. Er is een alarmering binnengekomen van een mevrouw die ik niet ken. Vermoeden is dat mevrouw gevallen is. Op zo’n moment is er geen keus; zorgen dat je zo snel mogelijk op het genoemde adres kunt komen. Als ik mijn auto parkeer hoor ik aan de achterkant van het huis iemand om hulp roepen. Ik doe een stap sneller, niet wetende wat ik achter de schuttingdeur aan zal treffen. Als ik het tuintje binnenstap zie ik een oude dame op de drempel bij de achterdeur zitten. Om haar heen een chaos van aardappelschillen, pantoffels en kattengrind. Allereerst wat snelle vragen; wat is er gebeurd, duizelig, misselijk, diabeet, onwel geweest, pijn bij het bewegen?
Mevrouw vind mijn vragen maar onnodig en heeft maar één doel; snel van die koude vloer omhoog.
Ik merk dat mevrouw helder reageert, en krijg inderdaad de indruk dat ze gewoon ongelukkig heeft misgestapt. Ik vraag of ze een rollator heeft en mag, in het voor mij onbekende huis, opzoek naar een vest en de rollator. Na wat nadenk werk en overleg coach en help ik mevrouw weer overeind. Ik ben blij als ze veilig op de stoel aan tafel zit.
Rustig ga ik tegenover haar zitten, we kijken elkaar even aan en beginnen dan te lachen. De situatie was komisch om te zien en de schade valt gelukkig mee. Ook stel ik me nog voor, hier waren we nog niet aan toegekomen. Mevrouw is diabeet dus ik laat haar bloedsuiker prikken terwijl ik de keuken een beetje opruim. Ik vraag na of ze zo gaat eten en of er iemand is die ze even kan bellen. Als mevrouw een beetje bijgekomen is krijg ik een vriendelijke handdruk en een mooi dankwoord. Lachend verlaat ik het huis. Dat was me weer een bijzondere ontmoeting.
Wijkverpleegkundigen Nienke en Jenny
