Wijkverpleegkundige Jenny: Motivatie komt uit je hart!

 Ik stap om 7:00 uit mijn auto. Zie mijn collega het terrein op rijden. Ze was gister jarig en komt taart in de koelkast doen voor ze op route gaat. Het wordt 25 graden vandaag en ze heeft geen airco in haar auto. Ze vraagt me of ik altijd voor mijn route op kantoor ben. " nee hoor, ik heb de vroege pieper" dat kan ook vanuit huis, maar mijn eerste cliënt is om 7:15 uur. Ik moet mijn jasje even ophalen en in de computer kijken of er wel iemand de pieper van mijn wijk aan heeft. Dit omdat een van de vaste teamleden uitgevallen is. Letterlijk en figuurlijk... van de trap gevallen.

Het gaat bijna vanzelf
Even een berichtje naar een van de anderen of zij de pieper aan zet en dat is ook weer geregeld. Jasje aan en starten. De eerste cliënt is een dame met partiële halfzijdige verlamming die ik alleen even hoef te helpen met wassen en kleden, brace om doen. Gezellig kletsen ondertussen. Huid inspectie tijdens het wassen. Pijn een cijfer laten geven. Het gaat bijna als vanzelf als je je clienten kent.

Op naar de volgende. Onderlichaam wassen, controle op smetten, acties om smetten te voorkomen, korset om en ook weer klaar. Nu naar de buurvrouw ( ja echt de buurvrouw) een deurtje verder. Hier trekken we wat tijd uit. Complexer, meer tijd nodig. Moeite met de regie houden die ze graag vast in handen heeft. Ik laat haar graag meedenken en complimenteer en stimuleer haar om mij de dingen op haar manier te laten doen. In haar volgorde. Daarbij hou ik mijn eigen professionele standaard, die prima aansluit. Het is een relatie met wederzijds respect.

Dan een echtpaar 
De een dementerend, de ander fysiek en conditioneel slecht. Ik heb geluk dat de dementerende cliënt nog niet aangekleed is. Kan dus nog prima aansturen en controleren. Dan de ander helpen met wassen en kleden, toiletgang, huid is kwetsbaar dus her en der zalven. De medicatie aanreiken, zorgen dat ze voldoende drinken.

En dan ga ik weer. In de auto een berichtje van een collega. Ik bel haar en we spreken af elkaar op kantoor te treffen. Ze heeft een onverwacht overlijden waar ambulance en politie bij te pas kwam. Of ik een cliënt van haar wil overnemen. Natuurlijk doe ik dat. Andersom zou ik dat ook fijn vinden. Ik help haar cliënt. Doe alleen de verpleegtechnische dingen want meer ruimte zit er niet in de toegewezen WLZ uren. Hulp bij wassen en kleden moet door mantelzorg gedaan worden. Gelukkig kan en wil deze dat ook.

Een lange maar geweldige dag!
Ik reis door naar een partner van een cliënte die afgelopen weekend overleden is om de zorg af te sluiten en nog even gelegenheid te geven het hele verhaal te doen. Als ik daar zit bedenk ik ineens dat ik mijn stagiaire vergeten ben op te halen... chips. Het gesprek verloopt prettig, ik neem de map weer mee. Familie is bereid om zorgkaart Nederland in te vullen en ze zijn erg positief. 

Op kantoor bied ik mijn verontschuldigingen aan naar de stagiaire. Gelukkig pakt ze het goed op. Na nog even een taartje gegeten te hebben, vertrek ik naar de scholing " motiverende gespreksvoering". Waarna ik om 17:00 uur moe maar zeer enthousiast vertrek naar huis. Het was een lange maar geweldige dag. Ik kan zo blij worden van mijn vak.