Wijkverpleging saai? Nee! Het werken in de wijk is veelzijdig en complex

Regelmatig wordt er aan mij gevraagd: Wat vind je nou echt zo leuk aan de wijkverpleging? Wil je niet liever in het ziekenhuis werken, is de wijkverpleging niet veel te saai? Mijn meisjesdroom was inderdaad werken in een ziekenhuis maar toch ben ik uiteindelijk in de wijkverpleging blijven plakken. Waarom? Omdat de wijkverpleging actueler dan ooit is, afwisselend, veelzijdig en intiem! 

Een 'gewone' maandag
Graag neem ik jullie dan ook mee op pad langs mijn cliënten en langs mijn taken op een ‘gewone’ maandag ergens in het laatste seizoen van het jaar. De werkweek begint bij mij altijd al vroeg in de morgen. Om 6.45 uur op maandagmorgen zit ik rustig aan tafel mijn kommetje met yoghurt leeg te eten en ondertussen lees ik op mijn Ipad de overdracht om weer even helemaal op de hoogte zijn van alles wat het afgelopen weekend is gebeurd. Ondertussen check ik ook even mijn planning en zie dat ik pas om 9.00 uur bij de eerste cliënt hoef te zijn zodat ik nog even tijd heb voor mijn andere taken. Om iets voor zevenen schakel ik het bereikbare nummer over naar mijn mobiel zodat ik de telefoontjes binnen krijg wanneer de nood hoog is bij cliënten of wanneer er een persoonsalarmering is. De eerste tien minuten zijn spannende minuten want als er dan een telefoontje komt dan kan je er bijna vanuit gaan dat de hele dag je telefoon blijft rinkelen.

Mijn werkdag is begonnen
Wanneer ik dan ook vrij snel het volkomen bekende en gevreesde melodietje van mijn beltoon hoor, haal ik diep adem, pak ik mijn telefoon op en weet ik: mijn werkdag is begonnen. En dit keer start ik met het probleem dat mijn collega ergens langs de kant van de snelweg staat met autopech en dus niet op tijd bij haar eerste cliënt kan zijn. Inmiddels weten we dat de auto-pech hulpdiensten andere eisen hebben aan de opvolging van een alarmering dan wij in de zorg en daarom zorgen we er samen voor dat de eerste paar cliënten door iemand anders geholpen worden zodat mijn collega anderhalf uur later kan beginnen. En zo begin ik niet rustig thuis te werken maar spring ik in de auto op weg naar mijn eerste cliënt.

Verschillende mensen op de wereld
Elke keer weer vind ik het een hele ervaring om te ontdekken dat er zoveel verschillende mensen op de wereld zijn.  Iedereen leeft weer in een andere situatie. Zo praat ik met de één over het afgelopen weekend omdat daar de kinderen langs zijn geweest. Bij een ander praat ik over de nieuw gebreide paar sokken welke net weer een andere kleur grijs heeft dan de vorige. En in weer een andere woning praat ik met een mantelzorger of zij het nog vol houdt nu haar man zo ernstig ziek is. En vervolgens bevochtig ik de lippen met een gaasje van de ernstig zieke man om hem nog zo veel mogelijk comfort te bieden… En tien minuten later kan ik nog net meezingen met ‘Happy Birthday’ omdat de juffrouw van mijn twee jongste cliënten van die ochtend jarig is en wij de zorg van deze twee cliënten leveren op de basisschool. 

Carine, verpleegkundige in het wijkteam van Jenny Bouma.